Op zoek naar beren en goud…
Vlucht naar Anchorage, Alaska
We zijn vroeg wakker. Het langverwachte moment is aangebroken. De sfeer is uitgelaten. Een vier uur durende vlucht vanuit Seattle zal ons naar een uithoek van de wereld brengen. Ik krijg natuurlijk weer alle aandacht. Ik wind de stewardess rond mijn vingers en krijg weer van alles toegestopt. We zitten helemaal achterin het vliegtuig, maar de airhostess belooft me dat ik, als we landen, helemaal vooraan bij de piloot in de cockpit mag. Papa fronst de wenkbrauwen. Jaloers, papa?
Het is slecht weer als we landen. “You better get used to it, this ain’t no sunshine state!,” zegt een medepassagier als we door het venstertje van het vliegtuig piepen… We zullen snel ondervinden dat de natuur hier de scepter zwaait. Wat komen we hier ook alweer doen? Oh ja, beren spotten. En goud! In Anchorage slaan we proviand in voor tien dagen. Mama vreest dat we geen enkele andere winkel meer gaan zien. Stel je de krantenkop voor: Vlaams gezin van ontbering omgekomen in het barre Alaska…
Op weg naar Seward
We rijden meteen naar het zuiden richting Seward. Het regent dat het giet! De wolken hangen zo laag dat ik bang ben dat ze me zullen verzwelgen. Een “WOW-effect” laat voorlopig op zich wachten. Volgens mama verschuilt zich achter de wolkensluiers een fenomenaal landschap. Alleen spijtig dat we het niet te zien krijgen. Misschien hebben we binnen drie dagen meer geluk, dan komen we langs deze weg terug. We komen aan bij Portage Glacier. Maar ook hier zijn de weergoden ons ongunstig gestemd. De gletsjer verbergt zich achter een muur van mist. Vanwege het gure weer verschansen we ons in het Begich Boggs Visitor Centre waar een docufilmpje ons de omgeving laat zien zoals die eruit ziet als er geen mist is om het zicht te bederven. En op die manier zie ik dan toch nog een gletsjer, weliswaar op een televisiescherm.
Seward en Kenai National Park
We overnachten aan de haven. Als de avond valt komen de vissers terug aan wal met tonnen vis. De vismarkt ontpopt zich tot een soort theater waar een bizar stuk wordt opgevoerd. Vissen worden per kruiwagen aangevoerd. Met een smak komen ze op een stenen tafel terecht, waar ze vakkundig gefileerd en met veel schwung aan de man gebracht worden. Ook een danspasje kan eraf. Ik sta versteld. De venters voelen zich als visjes in het water.
’s Morgens staan we al vroeg aan te schuiven om mee aan boord te gaan van een boot die ons naar Kenai Fjords National Park zal brengen. Een gebied waar je de grootste ijsvelden van Amerika kan bewonderen die uitmonden in zee. Het is opnieuw mistig en koud. Eenmaal op volle zee reikt de kapitein ons kotszakjes aan. “Zo wild zal het er wel niet aan toe gaan,” zegt mama niet geheel overtuigd. Dan trekt de mist op en we voelen ons als pioniers die een nieuw oord ontdekken. Plots deint de boot op en neer op de steeds groter wordende golven. Ik word letterlijk uit mijn zitje getild. Metershoge golven beuken in op het weerloze vaartuig. Ik zie mama en papa stiekem naar de reddingsvesten kijken… Ik gier het uit! Als een “drunken sailor” probeer ik me overeind te houden, tot groot jolijt van de andere passagiers. De kapitein maant ons aan om te gaan zitten. Voor iemand zich echt zorgen kan beginnen maken komen we weer in rustiger vaarwater terecht. We varen richting Aialik Glacier, een muur van ijs van wel honderd meter hoog en een kilometer breed! Het ijs schittert als een ruwe diamant in het licht van de zon. Zo mooi. De temperatuur zakt pijlsnel. Het is muisstil. Enkel het geklik van de fotocamera’s weerklinkt. Maar er is nog een geluid te horen, een onheilspellend gekraak… De adem stokt in mijn keel. De dreigende ijsmassa brengt een ijzingwekkend gekraak voort die me doet huiveren. Of komt dat gewoon door de kou? Het is ijskoud hier! Mijn handen bevriezen, en mijn neus. Kapitein, voor mij een warme choco alstublieft! Het weer klaart volledig op wanneer we terugvaren. Dit was echt een magische dag.
’
Hiken naar Exit Glacier
De volgende dag schijnt de zon voluit! We hebben geluk want mama wil naar de Exit Glacier wandelen. De wandeling van vijftien kilometer staat zeer hoog aangeschreven. En de kans om een beer tegen te komen is niet gering! Onderweg word ik aangemoedigd door de andere wandelaars. Ze juichen het toe dat “a little guy” als ik zich niet laat kennen. Verbeten stap ik voorwaarts en klauter ik over rotsformaties. We houden halt op een punt waar we van een adembenemend panorama kunnen genieten. De gletsjer toont zich in al zijn natuurlijke schoonheid. Dit beeld was het klimmen meer dan waard, ook al ben ik kapot als ik terug beneden ben. Van mama krijg ik nog een high five voor ik in mijn kinderstoel als een pudding in elkaar zak.
Beren en zalmen…
Mama heeft gelezen over een plaats waar ze National Geographic documentaires draaien over het leven van de beer in zijn natuurlijke habitat. Bere-interessant, dus dat willen we wel eens “in real life” gaan bekijken. Er zijn verschillende uitkijkpunten waar je ze goed kan observeren. Ik zie een beer zich wassen in een grote plas water. Toch nog voor iets goed, al die regen van de voorbije dagen.
Wat verder in de rivier zien we grote zalmen tegen de stroom inzwemmen. Ze zwemmen allemaal naar de oceaan, maar vele onder hen dobberen levenloos in het water. Een akelig zicht.
Talkeetna – poort naar Denali Mountain
In een groot houten huis, helemaal afgelegen van de bewoonde wereld, brengen we de nacht door bij een gastvrouw die drie kamers verhuurt aan reizigers. De volgende ochtend bakt ze pannenkoeken voor ons en zittend aan haar keukentafel vertelt ze de spannendste verhalen. Mama en papa hangen aan haar lippen. Vandaag staat er een helikoptervlucht op het programma, om vanuit de lucht Mount Denali te kunnen bewonderen. Maar ook nu is het weer opnieuw spelbreker. De vlucht kan niet doorgaan. De volgende dag ook niet en de dag erna waarschijnlijk ook niet. We moeten dit plan dus noodgedwongen opbergen. De gastvrouw stelt een rafttocht op de Talkeetna rivier voor als alternatief. Het regent pijpenstelen. Als een mummie word ik volledig “rain proof” ingepakt. Onze begeleider is een jong, avontuurlijk meisje en is meteen mijn grootste fan. We krijgen geen fenomenale vergezichten te zien, maar je voelt wel de grootsheid van het landschap en de kracht van de rivier. Ze laat ons speciale bessen proeven die langs de oevers groeien. Mmm lekker! Af en toe komen we in een stroomversnelling terecht en moet ze hevig bijsturen. Ik vind het allemaal zeer spannend!
Denali National Park
De komende dagen logeren we in een “cabin” aan de rand van het park. Vanop ons terras hebben we een fenomenaal zicht. We maken een korte wandeling rond het “visitor centre” waarna ik word aangesteld als “Junior Park Ranger”. Een hele eer. Ik voel me als een beer in de wildernis! Om in Denali zelf te wandelen heb je “permits” nodig of je kan met een bus en een natuurgids het park bezoeken. We gaan voor de laatste optie. Een acht uur durende tocht brengt ons helemaal tot aan Eielson Centre, dwars door het Nationale Park. Het weer is opnieuw wispelturig, maar de nevelslierten en het grijze gemiezer verlenen het landschap wel een mysterieus karakter. De zichten zijn indrukwekkend, zelfs bij dit druilerige weer. In de verte grazen elanden. Enkele beren turen door de laaghangende mist. De busrit op zich is al een attractie. De vering heeft zijn beste tijd duidelijk gehad…
De volgende dag is het terug stralend weer en rijden we tot aan “mile 15”. Dat is het verste punt in het park waar we met de auto naar toe mogen rijden. We krijgen Mount Denali te zien in zijn meer zesduizend meter hoge glorie! Indrukwekkend. We maken nog een mooie wandeling en dan is het tijd om verder te gaan.
Into the wild
Mama gaat op zoek naar het groene replica busje uit de film “Into The Wild”. Je rijdt er zo voorbij. Gelukkig hebben ‘locals’ ons de weg kunnen wijzen… Heeft hier echt iemand in geleefd? Ik luister aandachtig naar het verhaal en moet onwillekeurig terugdenken aan de bessen die we enkele dagen geleden aten aan de oevers van de Talkeetna rivier. Een schok gaat door me heen. Ik zet het vlug uit mijn hoofd en we rijden verder richting Fairbanks.
Fairbanks – Northpole
Ik ben een beetje zenuwachtig vandaag, want ik ga de Kerstman ontmoeten in Northpole, een klein gehucht bij Fairbanks. Vreemd, ik dacht dat die oude man een heel jaar sliep, behalve op het eind van het jaar. Hij ziet er verbazingwekkend goed uit voor een man van zijn leeftijd. Hij staat met plezier de reizigers te woord en ik mag op zijn schoot zitten. Hij zegt dat hij veel en graag reist… Misschien moet mama wel met de kerstman trouwen. 😉 Het is misschien nog wat vroeg, maar nu lijkt me het ideale moment om mijn bestelling voor dit jaar door te geven. Ik zit hier nu toch op zijn schoot. De Kerstman luistert geduldig naar al mijn wensen. Zo nu en dan knikt hij om me te laten weten dat hij alles begrijpt. De Kerstman is alle talen ter wereld machtig.
Valdez
We vervolgen onze weg helemaal terug naar het zuiden, naar Valdez. De rit is fenomenaal en voor honderden kilometers zien we helemaal niemand. Tijdens het laatste stukje van de rit zien we langs de kant van de weg tientallen watervallen opdoemen… Zeer indrukwekkend. Vanuit Valdez kan je met een kajak een spectaculaire vaart maken in de Prince William Sound Area. Helaas laat het weer het nu niet toe, maar de omgeving is van zichzelf al betoverend.
Matanuska en Hatcher Pass
De reis komt aan zijn einde wanneer we nog een laatste machtige gletsjer zien, de Matanuska. Met een “permit” kan je die gaan beklimmen. We laten het aan ons voorbij gaan en rijden richting Hatcher Pass. We stoppen aan een oude, vervallen goudmijn die er wat uitziet als een spookhuis. Koortsachtig begin ik naar goud te zoeken in de donkere aarde rond mijn voeten. Als ik goud vind dan koop ik ijsjes en snoep voor iedereen op de hele wereld. En een raket om mee naar de maan te vliegen, zoals ik gezien heb in Florida. Jammer genoeg vind ik geen goud, omdat ik eigenlijk niet goed weet hoe dat eruit ziet. We besluiten om nog een picknick te houden en de spectaculaire vergezichten in ons op te nemen alvorens het richting Anchorage gaat.
Terugvlucht
’s Avonds checken we in voor onze nachtvlucht. Ik plof me neer en mijn ogen vallen quasi onmiddellijk dicht. Voor mijn geestesoog doemen machtige gletsjers op, beren doen een vrolijk dansje en het lachende gezicht van de Kerstman straalt als sneeuw in de zon. Zachtjes fluistert hij: “Ik zie je terug op Kerstmis, mijn kleine, lieve vriend!”
Wil je je soms even alleen op de wereld wanen? De kracht van de natuur ervaren? Je overleveren aan grillige weersomstandigheden? Dan is Alaska the place to be!
De uitgestrektheid en desolaatheid van Alaska blaast je werkelijk omver…
Bekijk even een rondreis bij Connections als inspiratie: MIGHTY ALASKA | 15 dagen in de wildernis van Alaska met een tempo om te genieten van de beste plaatsen in deze staat. | Connections