Het is de zomer van 2021. De tweede zomer waar we het te stellen hebben met Corona. Reizen kan, maar met veel regeltjes, testjes en invuloefeningetjes. Deze ‘beperkingen’ rijmen niet met mijn vrije reisgeest. Albanië komt al snel in het vizier: korte vluchttijd, een ietwat bevreemdend, maar vooral eigenzinnig land! Check! Mijn nieuwsgierigheid staat op scherp. Samen met mijn tante reizen we af naar het land van de adelaar. We zijn duidelijk klaar voor een nieuw spontaan avontuur!
Onze Albanië vakantie begint al op het vliegtuig…
Op het vliegtuig begint de reis al echt. Een Albanees nestelt zich naast ons. Bijna alle plaatsen in het vliegtuig zijn ingenomen door Albanezen. Met enigszins verbaasde, maar geïnteresseerde blik begint hij een conversatie. Hij vindt het oprecht leuk dat we zijn geboorteland bezoeken. Hij biedt ons een traktatie aan en overlaadt me met tips. Ik ben al gauw een aantal Albanese geheimen rijker en kan al een hoop vooroordelen schrappen nog voor ik voet aan land zet. 😊 Ik heb er al zo’n zin in!
Er heerst en gezellige chaos in de luchthaven van Tirana. Bij customs hoef je enkel je identiteitskaart te laten zien. Een SIM kaart met mobiele data en een geldigheidsduur van twee weken kan je daar al aanschaffen voor negen euro. Ideaal dus! We kunnen ook wat LEK aanschaffen, de lokale munt, maar we komen er snel achter dat je ook gewoon met euro kan betalen.
De eerste rit naar het Shkodra meer
Na het oppikken van de huurwagen, gaat het in noordelijke richting. Shkodra, een stad aan het Shkodra Lake. Onderweg tank ik nog wat liters water (het is zomer!) en krijg ik prompt een megagrote watermeloen. ‘Gratis, we hebben er toch teveel’ lacht de verkoopster. Wauw, vrijgevig zijn ze hier zeker al! Shkodra baadt in een mediterraanse sfeer en wordt gedomineerd door een kasteel. We checken in en worden zeer hartelijk onthaald. We nemen meteen plaats op het terras voor een maaltijd. Daar kan je een maaltijd bestellen aan dezelfde prijs als een luxebiertje bij ons. Een klein vreugdekreetje ontsnapt me. Heerlijk eten en drinken à volonté. Geweldig! Ondertussen maken ze de kamer klaar. Hij voegt eraan toe dat er die avond een grote bruiloft is in het hotel en dat we op weinig slaap zullen moeten rekenen. Hij zegt dat het traditie is dat de hotelgasten mogen meefeesten op kosten van het bruidspaar. Ola! Powernap. Nu! De eerste dag kan al niet meer stuk. Die avond wordt er gefeest, gedanst, gedronken, gelachen tot in de vroege uurtjes. Het voelt net alsof ik vertrokken ben uit een ‘oorlogsgebied’ en hier in Albanië de bevrijding kan vieren. Oh ja, de watermeloen was ons bruidsgeschenk. 😉
Bootje varen naar de Shala rivier, het paradijs op aarde
De volgende dag vertrekken we richting Lake Koman per busje. Een kronkelend wegje van een paar uur. De laatste twee kilometer gaat de rit doorheen een smalle tunnel en daarna moet je snel uitstappen want de politie ‘regelt’ de chaos van vijftig auto’s en minibusjes op 25 vierkante meter aan een kleine rotonde. We worden naar een longtailboot getroond waar we al kunnen plaatsnemen terwijl ik mijn ogen uitkijk van de chaos. Ik hou van chaos. Alles kan bij chaos. Pakken WC papier worden op het kleine bootje geladen, alsook etenswaren, drank, kortom: alles wat je je maar kan inbeelden. Oh ja, had ik al gezegd dat we een nacht in de middle of nowhere gaan logeren? Vandaar al het proviand dus… De tocht door een zeer idyllisch fjord duurt zo’n anderhalf uur. Het laatste traject varen we door een smalle canyon, verticale wanden die neergeploft lijken te zijn in het helderblauwe water. Fenomenaal mooi! We stappen uit aan een wit keienstrand zonder pier. Gewoon uitstappen in het water, natte voeten moet je erbij nemen. De zon schittert fel en het licht en de warmte voelen intens aan. Hier gaan we dus een nachtje doorbrengen in een lodge zonder elektriciteit (of zeer beperkt) en zonder warm water. De rivier nodigt uit tot baden, tot ik één teen in het water steek… Bij temperaturen van meer dan dertig graden voelt dit water ijskoud! Bergwater dus, dat de tijd niet krijgt om op te warmen… Brrrr! Maar eenmaal erin: zeer deugddoend! Je voelt het bloed door je aderen stromen terwijl een intens brandende zon je gezicht verwarmt. Hello paradise!
Er zijn ligbedjes, je kan door de rivier waden, kajakken en er zijn leuke barretjes in ‘Hawaï stijl’ waar je heerlijke cocktails kan drinken. Vanaf 17 uur verdwijnen stilletjes aan ook de dagjestoeristen en wordt het zeer stil en sereen. Enkel de natuurgeluiden als avondmuziek. Er worden geiten in hun geheel aan het spit gebraden en je kan aanschuiven om te eten. Ik hou het bij vis die avond.
Het is heerlijk ontwaken in dit idyllisch decor. Het zonnetje komt al heerlijk over de bergen piepen en de zonnestralen reiken dwars door de canyon. Na het heerlijke ontbijt relax ik nog even alvorens terug op de longtailboot te stappen richting Koman. Een minibusje brengt ons terug naar Shkodra.
Die avond verorber ik een lekker visgerecht in Shiröke, een dorpje aan het meer van Shkodra. Er heerst een gemoedelijk sfeertje waar we rustig kunnen genieten van een prachtige zonsondergang. Kan het hier nog mooier zijn?
Per 4×4 naar Teth, de Albanese Alpen
De volgende dag komt de jongeman Landi ons halen met een 4×4. Hij studeert aan de universiteit van Tirana, maar chauffeur/gids zijn is zijn vakantiejob deze zomer. Ik attendeer hem op de grote verantwoordelijkheid die hij door de uitoefening van zijn job op zich neemt, namelijk toeristen veilig de bergen inloodsen. En dat op vrij jonge leeftijd. Hij vertelt dat hij al kon autorijden van zodra hij met zijn voeten aan de pedalen kon en altijd met de tractor rondreed op hun boerderij op het platteland. Hij kan het best rijden in offroad omstandigheden, grinnikt hij. ‘Laat het los’, vermaan ik mezelf.
We starten onze route richting Teth in de Albanese Alpen. De weg wordt almaar spectaculairder. Grillige pieken, groene vegetatie en diepe dalen wisselen zich af. Een ongelooflijk ruw landschap. Te groots om volledig in je op te nemen en te fotograferen. Teth heeft iets van een schilderij: een pittoresk kerkje, boerderijtjes met op de achtergrond grillige bergen. Echt een stilleven. We bezoeken de Lock Tower. Een oude man zit ons boven op te wachten en vertelt me verhalen uit zijn tijd. Over het principe van de bloedwraak. Landi is onze vertaler/tolk aan wiens lippen we gekluisterd zijn. Gezien er niet echt een rechtssysteem was in dit desolate berglandschap, verliep alles volgens hun ‘rechtsboek’, de Kanun. Schuld diende vereffend te worden met bloed. Van die verhalen krijg je alleen maar kippenvel. Brrrr!
Hierna kunnen we gelukkig bij locals een heerlijke maaltijd verorberen. We krijgen allerlei streekgerechten voorgeschoteld waar we met zijn allen kunnen van proeven. Albanese tapas, zeg maar! Aansterken is nodig want we hebben nog een hike voor de boeg naar de Grunas watervallen. Een prachtige hike naar indrukwekkende watervallen. We willen nog naar de Blue Eye, maar het weer slaat om. Onweer komt onze richting uit. Landi mag zijn skills bovenhalen wanneer we in panne vallen door een oververhitte motor en doet dat met grote zelfzekerheid. Hij stuurt ons op pad naar het dichtstbijzijnde tankstation om water te halen. Zeulend met liters water begeven we ons terug naar de 4×4. Toen dat niet genoeg blijkt, worden we terug op pad gestuurd. Ik voel me plots solidair met Afrikaanse vrouwen en kan me al iets beter voorstellen hoe het moet voelen om emmers water op je hoofd te dragen. Voor ons staat dit garant voor een schedelbreuk. Soit, ik wijk af. Na het betere zeul- en sleurwerk krijgt ‘onze Landi’ de motor terug op gang! Jihaa! ‘Volgende keer mag jij het water halen’, grap ik. Hij lacht en zegt smalend: ‘auto’s zijn een mannenbusiness.’ Ok, we hebben de boodschap begrepen… 😉 De rollenpatronen worden hier duidelijk nog in ere gehouden.
Berat, stad van de duizend ramen
We trekken richting het zuiden, Berat, stad van duizend ramen en UNESCO werelderfgoed. Hier heb ik afgesproken met Alma, een ambitieuze vrouw die een hotel uitbaat en avontuurlijke uitstappen regelt samen met haar man. Ze is gepassioneerd door voeding, namelijk het authentiek klaarmaken van maaltijden met verse ingrediënten op grootmoeders wijze. Ze wil dat ook graag overbrengen aan haar gasten. Ze organiseert fantastische kooksessies voor groot en klein. Op mijn tweede reis naar Albanië in het voorjaar heeft ze mij echt begeesterd door haar passie. Het eten is overheerlijk en vers. De service en maaltijden in het hotel zijn dan ook om duimen en vingers af te likken.
De stad Berat vind ik persoonlijk de mooiste stad van Albanië. Het heeft een gezellige boulevard langs de Osum en behoort terecht tot het culturele UNESCO werelderfgoed. Het uitzicht vanuit ‘het kasteel’ is ronduit prachtig!
Riviertrekken in de Osumi Canyon
De volgende dag vertrekken we richting Osumi Canyon voor een trekking door de rivier. Normaal kan je hier tot juni raften, maar in de zomer trek je te voet en al zwemmend door de vijf kilometer lange canyon. Een hele belevenis! De combinatie van het frisse, heldere water met de steeds smaller wordende loodrechte muur van de canyon naarmate het einde nadert, doet de spanning toenemen. Een absolute topbelevenis! ’s Avonds willen we nog even het stadje in. We nestelen ons in een leuke rooftopbar naast een moskee met zicht op de vele lichtjes van de kleine authentieke huisjes langs de flanken van de rivier.
Bij ons terugkomen zien we de politie aan onze auto. Mijn auto staat in de verkeerde richting geparkeerd. Ik kruip meteen in de rol van de verbaasde, naïeve toerist. Wordt dat even vakkundig en professioneel geblockt. De hand van de politieman gaat razendsnel omhoog nog voor ik een woord kan zeggen. Gebarentaal primeert hier, zo veel is duidelijk. Hij blijft wel beleefd. Geconcentreerd zet hij het op een schrijven waarna hij me een papiertje overhandigt met daarop een onduidelijke boodschap. Een moment twijfel ik nog of ik iets zal zeggen, maar hou dan toch maar wijselijk mijn mond. Hadden we toen geweten wat we met dat document moeten aanvangen dan had de aanloop naar onze terugvlucht vermoedelijk net dat ietsje soepeler verlopen… Maar daar kom ik later nog op terug.
Even op bezoek bij de wijnboer…
We krijgen een tip van onze gids Landi om even langs te gaan bij zijn vrienden die een wijnboerderij uitbaten, dichtbij Berat. Ze hebben dit jaar nog niet veel buitenlandse toeristen mogen ontvangen waardoor ze heel blij zijn ons te zien. We krijgen een heerlijke lunch voorgeschoteld met verse producten van hun boerderij. Het smaakt overheerlijk. De ober maakt vrolijke grapjes en geeft ons na de maaltijd een rondleiding op het domein. Hij nodigt ons uit om hun drie wijnen te proeven. Na een half uur komt één van de zaakvoerders ons vergezellen. Hij spreekt amper Engels, maar met behulp van wat wijn en raki lukt het hem toch om zich verstaanbaar te maken. Er worden terug hapjes aangerukt. Ik onthou dat er heel veel verschillende soorten raki bestaan…
Offroad naar Permet, Albanië
Vandaag vertrekken we richting Permet. Er zijn twee routes: een geasfalteerde weg en een veel kortere binnenweg, off road. Je mag nu twee keer raden welke optie ons het leukst lijkt. De route duurt anderhalf uur. Na een half uur rijden begint de weg zich in almaar slechtere staat te bevinden. Op de weg liggen enorme rotsblokken waarlangs het lastig manoeuvreren is. Een shot adrenaline raast door mijn bloedbaan als, op luttele centimeters naast me, de akelig steile helling me onheilspellend aangaapt. Nu snap ik waarom we de enige zijn op deze weg. Vurig hopend dat we niet naar beneden donderen begin ik stilletjes aan door te hebben dat deze weg eigenlijk voor robuustere 4×4 voertuigen bedoeld is. Ik vraag me af hoe een wagen hier op deze smalle weg moet keren. Dan doemt er plots een rode auto in de achteruitkijkspiegel op. Ik neem gas terug tot de wagen vlak achter ons rijdt. Ik doe teken dat hij mag voorbijsteken. Als de achterligger ons kruist, gaat het venster open waarop de chauffeur ons aanstaart met een blik van ‘wat doen jullie hier?’ Hij vindt het best grappig, zo twee vrouwen on the road. Hij stelt voor om voorop te rijden en zijn spoor te volgen.
Agriturismo in de middle of nowhere
Na twintig minuten zien we langs de kant van de weg een kleine agriturismo met een ineen geknutselde bar. Ik doe teken dat ik hier wil stoppen en de jonge mannen zetten hun wagen aan de kant. We worden hartelijk onthaald door de vrouw des huizes. We doen beiden ons verhaal waarna de bewoners beweren dat wij de eerste toeristen zijn van het zomerseizoen. Het valt op dat de jongeren het Engels zeer goed machtig zijn, als ze ons op het hart drukken dat ze bijzonder opgetogen zijn dat we hun land aandoen. Ze zijn zich immers bewust van het negatieve imago van Albanië. Ondertussen krijgen we lekker, vers eten uit haar tuin en biedt ze ons allerhande zelfgemaakte drankjes aan. We zitten hier in de middle of nowhere, niet wetende welke helse rit we nog voor de boeg hebben, maar dat willen we niet missen. Achteraf bleek dat we het ergste stuk al verteerd hadden en dat de rest nog redelijk meeviel. We komen vermoeid aan in Permet.
Het is feest in Permet
We geraken amper tot bij het hotel omdat alle wegen ernaartoe afgesloten zijn voor een groots opgezet feest. We parkeren ons waar we plaats vinden en slepen ons voort naar het hotel. We ploffen ons neer op het bed om even te bekomen van deze intense dag. Na een powernap heb ik zin in een eenvoudige spaghetti. Het is inmiddels donker buiten en schijnbaar zijn alle inwoners van de stad buiten al in feeststemming. We kunnen toch nog een tafeltje bemachtigen… Zalig! Dat kan smaken zo na een vermoeiende dag. We horen de muziek. LUID! Het feest barst los. Iedereen danst en is uitgelaten. Een surrealistisch schouwspel voor wie in zijn thuisland periodiek in een lockdown wordt gedwongen.
Rafting op de Vjösa rivier
Vandaag worden we om 9 uur opgehaald om naar een basecamp te vertrekken voor een rafting experience. De Vjösa rivier is de laatste wilde rivier van Europa die 300 km onafgebroken vloeit en ontspringt in Noord-Griekenland tot aan de Adriatische Zee. Een zeer mooi traject van anderhalf uur waar de stroming slechts een beperkt aantal keer in snelheid toeneemt. Voor iedereen haalbaar dus. De waaghalzen kunnen zich wagen aan klifspringen! Wij laten ons natuurlijk niet wegdrijven tot aan de zee, maar we komen toch een heel eind ver. Tijdens een tweede bezoek aan het land bezichtig ik ook nog de warmwaterbronnen. Een fantastische locatie in een feeëriek decor.
Over Girokaster, tunnels en bunkers
Ik ben benieuwd naar Girokaster, één van de oudste steden van het land. Het ziet er allemaal wel heel gezellig uit en daar spotten we warempel enkele Franse toeristen. De vele souvenirwinkeltjes geven een beeld van hoe toeristisch dit stadje is. Dat hadden we nog niet gehad! Hier kan je ook de Cold War tunnels bezoeken, maar bezoek zeker eerst Bunk Art in Tirana, wat echt de moeite is! Wist je trouwens dat Albanië de meeste bunkers en tunnels heeft na Noord-Korea? Om te weten hoe dat komt moet je het land bezoeken en je laten onderdompelen in de opmerkelijke geschiedenis van deze bestemming. Laat niet na een gids onder de arm te nemen!
De kust is in zicht… Albanese Rivièra here we come!
We bezoeken Butrint: een zeer mooie, intacte archeologische site. Uniek gelegen op een schiereiland. Er is veel schaduw door de pijnbomen waardoor een bezoek in de zomer zeker goed haalbaar is.
Ksamil en Saranda zijn drukkere badplaatsen en visueel niet altijd even esthetisch. Langs de weg valt ons oog op reclame voor ‘Molino Beachbar’. Het ziet er mooi en trendy uit op de foto en dus rijden we de parking op met onze bescheiden SUV. Maar als we eenmaal het bling bling wagenpark aanschouwen, stellen we ons de vraag of we hier wel welkom zijn. Bovendien zijn we gekleed in short en T-shirt. Er is een moment van twijfel wanneer we met half dichtgeknepen ogen naar de luxewagens op de parking staren; het op de auto’s weerkaatste zonlicht schittert ongenadig fel in onze ogen. Schoonheid verblindt… We besluiten ons nergens iets van aan te trekken en grijnzend begeven we ons naar de inkom. Alles is een ervaring! Knappe, stijlvol uitgedoste obers fladderen de ruimte rond op de tonen van hippe loungemuziek. We kijken onze ogen uit. Van het authentieke Albanië is hier geen spoor meer; we staan op de drempel van een radicaal andere wereld.
We kijken naar beneden waar we trapsgewijs kleinere zwembaden met witte loungezetels zien. Mensen die zo uit een fotoshoot komen. Mannen met gebruinde torso’s, vrouwen met mini-bikini en cocktails in hun hand. Een plaats voor ‘le beau monde’. Ze merken ons amper op. We nestelen ons in het hoge gedeelte, weliswaar zonder zwembad, maar vanop onze loungezetels kunnen we wel het hele domein overschouwen. We genieten van een drankje terwijl we onze ogen de kost geven. De prijzen liggen hier hoger dan in België; het mag duidelijk zijn dat deze ervaring niet is weggelegd voor de modale Albanees.
Rit naar Llogara National Park is prachtig…
We overnachten in Qeparo in een klein familiehotel met restaurant aan de kleine strandboulevard. Het is er zeer kleinschalig en rustig. Fantastisch om hier tot rust te komen en aan de talrijke baaitjes de zee in te gaan.
De door bergen geflankeerde dorpjes Vano, Himaré en Dhërmi bieden een verbluffend uitzicht op de zee! Maak zeker een wandeling naar Gjipe Beach, een afgelegen strandje dat enkel te voet bereikbaar is. De Llogara pass is een must-do en de kronkelende weg langs de fonkelende zee met de daarbij horende uitzichten zijn ronduit fenomenaal! Boven zijn er talrijke restaurants en bars om van dit geweldige uitzicht te genieten.
Terug naar Tirana luchthaven voor onze terugvlucht
We rijden nog even door Vlora als we naar de luchthaven trekken voor onze terugvlucht. Vlora is een populaire badplaats met een mooi aangelegde boulevard waarlangs de bars en restaurants, samen met de vele activiteiten, vooral in de zomer voor een grote opkomst zorgen. Hier heb ik verbleven tijdens mijn tweede bezoek.
Vanuit Vlora bereik je vlot de luchthaven van Tirana en vanuit Dürres heb je zelfs een brede autostrade.
We leveren de wagen in aan de luchthaven. Aan het loket vraag ik langs mijn neus weg hoe boetes worden afgehandeld in Albanië. De man wil meteen weten of ik een boete heb en deelt mee dat het autoverhuurbedrijf daar sowieso melding van krijgt indien dat het geval zou zijn. ‘Ik vraag het voor een vriend…’ probeer ik nog, voor ik schoorvoetend toegeef dat ik inderdaad een boete heb. Doodserieus zegt hij dat als ik nu niet meteen betaal, het boetebedrag verdubbeld en ingehouden zal worden op mijn creditcard. Ik rep me naar een nabijgelegen tankstation (ja daar worden de boetes blijkbaar betaald), waar ik de volle vijftien euro uit mijn geldbeugel schudt. In ruil krijg ik een verlossende stempel op mijn documentje die ik vervolgens terug moet overhandigen aan de autoverhuurmaatschappij. Ik ben vrij van alle schuld, maar halen nipt onze vlucht. Daar komt tegenwoordig ook nog een QR code bij kijken, waar we als ‘voorbeeldige’ onderdanen van België onomstotelijk mee kunnen bewijzen dat we in ons geboorteland geen dood en verderf zullen zaaien.
Albanië heeft me omarmd, verwonderd en verbaasd. Een land met een sterke identiteit en een ongelooflijk gastvrije bevolking die graag connecteert met de reiziger. Hier kom ik zeker terug, met of zonder tussenkomst van mijn vrienden de politie…