We vliegen over ‘Vigo’…
‘We vliegen over “Vigo”!’ roept mama.
‘Hoe bedoel je? Ik zit toch op je schoot mama?’
Blijkbaar bestaat er een dorpje ‘Vigo’, in het noorden van Portugal. Daar vliegen we nu over. We zijn halverwege. Dit is mijn eerste echte vliegreis. Volgende maand word ik één jaar… Ik zit op mama’s schoot in een lange buis met vleugels en vol mensen. Iedereen zit op zijn stoeltje. Af en toe schudt het een beetje. Ik begrijp het niet helemaal, vliegen we nu door de lucht? We zitten toch stil? Of rijden we over de wolken? Soit, ik trek de aandacht van mensen. Kiekeboe! Ze vinden het allemaal grappig…
Ik voel kriebels in mijn buik. ‘We gaan landen’, zegt papa. Ik mag meekijken door het venstertje. Wauw! Ik zie zo ver als ik maar kan. Een eindeloze zee, hier en daar met groene vlekken… Prachtig!
*BONK* Het vliegtuig maakt een onzachte landing op een eiland in het midden van de Atlantische Oceaan. Spannend! Ik kan eindelijk mama’s hand loslaten… We zijn er! In de komende dagen gaan we naast het hoofdeiland Sao Miguel nog twee andere eilanden verkennen: Pico en Faial.
Krijgen wij hier een auto? Wauw, een eigen kinderzitje! Cool! Wanneer vertrekken we? Ik ben er klaar voor!
Prachtig veelzijdig eiland Sao Miguel
Het is plakkerig warm. Ik moet veel drinken van mama. We rijden naar een huisje waar we ons eigen potje kunnen koken. Mijn kinderbedje staat al klaar. We hebben een prachtige tuin met mooie bloemen. Die zie ik overal op dit eiland. We gaan van hieruit de omgeving verkennen. Sao Miguel is dan wel het grootste eiland, maar de autoritten zijn kort.
Ik kan nog niet stappen. Ik nestel me nog graag in mijn buggy met mijn knuffeltje. Hij mocht gelukkig ook mee op reis. Mama en papa vinden die buggy niet leuk, ze tellen de dagen af tot ik kan stappen! Komaan, duwen! Ik wil ontdekken!
We maken prachtige wandelingen, de meeste paden zijn geschikt voor buggy’s. Ik zie grote tweekleurige meren, groene vlaktes, zwembaden in de zee, warmwaterbronnen en grillige kustlijnen. Op één plaats komt er zelfs rook uit de grond! Wat ruik ik hier? Laat de grond scheetjes? Bah! Bah! Bah!
Lekker eten
We eten bijna elke dag verse vis. Mama maakt die klaar of we eten in een restaurant op een idyllisch plekje. Je kan hier ook overal soep drinken. Ik hoor zeggen dat het hier echt niet duur is. Ze hebben hier de lekkerste bladerdeeggebakjes. Ik eet gewoon alles wat ze in mijn mond steken. Ik vis zelfs de citroen uit mama’s thee en eet die zonder verpinken op! Njam!
Mama is een theefanaat. Ze wil hoe dan ook de enige theefabriek in Europa bezoeken. Maar omdat de machines zo een hels lawaai maken staan we al snel in het naastgelegen winkeltje. Daar bieden ze ons zelfgemaakte theekoekjes aan. Mama kan er geen genoeg van krijgen en koopt enkele doosjes. Een echt koekjestheemonster, dat is ze!
Met een klein vliegtuigje naar het eiland Pico
Ik word gewekt. Dat heb ik niet graag. Brrrrr! Gaan we nu al naar huis? ‘We mogen niet te laat zijn’, zegt mama, ‘of het vliegtuigje vertrekt zonder ons.’
Nadat ik onze bagage zie verdwijnen in de buik van het kleine vliegtuig, stappen we in. Ik krijg mijn eigen zitje aan het venster! Er zijn minder mensen aan boord dan in het grotere vliegtuig waarmee we aan het begin van de reis geland zijn. Ik krijg snoepjes van een lachende mevrouw. De motor start. Ik zie schroeven supersnel ronddraaien. Ik word tegen mijn zetel gedrukt. Ooooh ik ken dat gevoel en ik vind het leuk! Ik kijk door het venster. We gaan de lucht in. De vlucht duurt dertig minuten. ‘Kijk maar goed door het raampje, misschien kan je een walvis zien in het water.’ Zo houdt ze me altijd bezig hé, dat koekjestheemonster! Wanneer het vliegtuig terug daalt, vliegen we langs de vulkaan Pico. De vulkaan is hoger dan het vliegtuig en heeft precies een muts van wolken… Wauw! Wat gaan we hier allemaal te zien krijgen?
Er wachten ons een nieuwe auto en een nieuw kinderzitje! Twintig minuten later staan we aan ons lavahuisje. Wauw en wat een zicht! ‘Er is hier geen internet’ hoor ik een stem zeggen. Haha, goed zo! 😉 Het weer is hier grillig. Veel wind, stortregen. De meneer van het huisje komt ons melden dat we beter morgen op ontdekking gaan, want er is een storm op komst. En hij blijkt gelijk te hebben. ’s Avonds giert en fluit de wind langs het huisje. Het geloei is oorverdovend. Ik ben bang! We slapen vannacht allemaal in één bed…
Ondergrondse gekoelde magmarivieren
De volgende ochtend schijnt de zon. ‘Neem maar een dikke trui en regenjas mee’, krijgen we nog als advies. Iets met ‘vier seizoenen in één dag’. We doorkruisen het eiland en rijden langs de voet van de machtige vulkaan. Die kan je zelfs beklimmen! De route is prachtig en ik hoor veel ‘ooohhhsss’ en ‘ ahhhssss’ in de auto. Ik dommel af en toe in, maar ook in mijn dromen doemt de vuurberg voor mijn geestesoog op…
In het walvissenmuseum in Lajes zie ik voor de eerste keer een skelet van een walvis. Zo grooooot! Ik ben nog te klein om de UNESCO lavagrot ‘Gruta De Torres’ te bezoeken. Mama en papa willen in elk geval die grot zien. Deze is vrij uniek omdat ze uit gestold magma bestaat. Ook het wijngaardlandschap op Pico is uniek. Ik vind die zwarte lavamuurtjes zeer mooi. Je kan huisjes bezoeken die je een drankje serveren waarvan ik niet mag drinken. Waarom ben ik nog zo klein? Ik wil ook eens proeven!
Met de boot naar Faial
Toet toet! Weg zijn wij! We varen met de boot van het eiland Pico naar Faial. We komen aan in Horta, volgens de reisgids de kleurrijkste haven ter wereld. En kleurrijk is ze zeker! Mama kan niet snel genoeg in het Peters Sport Café iets drinken en eten. Gaan we hier Piet Piraat zien? Mama hoopt wilde zeemansverhalen te horen uit de mond van een stoere aan de toog hangende zeebonk met tekeningen op zijn arm. Ik heb werkelijk nog nooit zo’n café gezien. Overal zie ik vlagjes, foto’s, postkaarten en boodschappen van avonturiers die met zeilboten de Grote Oceaan overstaken… Dit café vertelt vele verhalen. Een kroeg met een kloppend hart en een levende ziel!
Mama en papa laten zich verleiden om met Peter uit te varen en walvissen te gaan spotten… Mag ik mee? De zee is onstuimig. We zijn de enigen die uitvaren. Iedereen kijkt me aan. Ik zit te kirren op de schoot van mama. Op en neer en op en neer! Woehoe! De boottocht alleen al is reuze spannend! Ik krijg complimenten van de schipper, ik ben de jongste en flinkste spruit aan boord ooit! Uiteindelijk val ik zelfs onverhoopt in slaap van al dat heen en weer wiegen… Spot de kapitein iets? Toch geen walvis maar wel een reuzenschildpad…
’s Nachts slapen we in een hotel aan de haven, met een waanzinnig uitzicht over het eiland Pico en zijn vulkaan. We rijden naar de ‘Caldeira’ op meer dan duizend meter hoogte. De krater is diep en groen. De bekende ‘Caldeira-route’ is ook geschikt voor overtuigde wandelaars.
Wat later komen we terecht op de maan. Een dikke halve eeuw geleden vond er een hevige onderzeese vulkaanuitbarsting plaats. Het gestolde magma vormde een nieuwe aardkorst en hechtte zich aan het eiland. Dat en veel meer kom je te weten in het nabijgelegen museum. Daar is een enorme wereldbol te zien met vele lichtjes en vulkanen. Spectaculair hoor! Papa zegt dat we ons nu pal op een tectonische plaat bevinden, tussen Europa en Amerika. Voor we definitief vertrekken blazen we nog even uit op het enige gele zandstrand, Porto Rim. En als afsluiter drinken we er nog eentje in Peter’s Sport Café, alvorens we onze terugreis naar het Europese vasteland aanvatten. Maar we komen terug, we hebben nog zes eilanden te gaan… Met het vliegtuig of toch per zeilboot?
Zeer veelzijdige bestemming en voor elk wat wils!
- Wandelfanaten halen hier hun hart op!
- Mountainbikers komen hier aan hun trekken.
- Canyoning is hier de moeite! Kan al vanaf 6 jaar.
- Kanovaren op één van de vele meren is een must!
- Authentieke keuken.