We gaan op cruise!
‘Ik heb een cruise geboekt’, hoor ik mama zeggen aan de telefoon.
‘Ja, ik weet het, staat niet meteen op mijn bucket list’, lacht mama. ‘Ik ben wel benieuwd naar een nieuwe reiservaring’.
Ik spits mijn oren, wat is in hemelsnaam een cruise?
Ik ben anderhalf jaar en zit terug in het vliegtuig. Deze keer vertrekken we vanuit Antwerpen. Zo zen! Hier geen lange wachtrijen. Rustig rol ik over de tarmac naar het vliegtuig. Alles chill! Ik waan me de prins van de luchthaven.
We komen aan in Barcelona
We komen aan in Barcelona. Heerlijk weertje hier. De zon brandt op mijn snoetje… Het is nog even wachten tot het cruise-avontuur begint, maar we gaan alvast even de omgeving verkennen. Mama is hier al eens eerder geweest, dus ze kent de weg. Ik wil naar een speeltuin, mama wil tapas eten. Ik laat me niet doen, maar ik moet toch het onderspit delven. ‘Zoek maar al eens op de kaart naar een speeltuin’, klinkt het, terwijl ze de ene bestelling na de andere doorgeeft aan de ober. Ga jij dat allemaal zelf opeten, denk ik verbijsterd. Weet ik veel dat het maar mini-gerechtjes zijn. Geen grote eters, die Spanjaarden. Ik begrijp niets van wat de ober allemaal uitkraamt. Hij spreekt zo raar en zo snel. En nu begint mama ook al zo te praten. Is iedereen hier gek geworden?
Ik vind deze grote stad best gezellig. We wandelen over leuke pleintjes, overal klinkt vrolijke muziek. Vreemde mensen voeren kunstjes uit. Intrigerend allemaal. In de Bocaderia kijk ik mijn ogen uit. Zoveel soorten fruit, in alle geuren en kleuren. Ik ben in de fruithemel beland, zo veel is zeker! Ik eet zo graag fruit. Zijn er geen proevertjes?
Aan boord van Norwegian Cruise Line
In de taxi zit ik bij papa op de schoot wanneer ik plots een immens schip voor me zie opdoemen. Slapen we daar in? WOW! We moeten onze bagage afgeven. Zien we die ooit nog terug?
We nemen de lift naar boven. Via een brug komen we op het schip terecht. We worden met een stralende glimlach welkom geheten aan boord. Eerst maar even onze kamer zoeken. Of ‘kajuit’, zoals dat hier volgens mama heet. We lopen al gauw verloren. Het nummer van onze kajuit is hoger dan duizend… We lopen gang in, gang uit. Gelukkig kan ik in mijn buggy blijven chillen.
*klik*klik*, open gaat de deur! Onze koffers staan al in de kamer. Hoe komen die hier? Het bed neemt de helft van de kamer in beslag. Ik ga op ontdekkingstocht. In de badkamer zie ik een douche. Waar is het bad? Ik moet toch niet in die douche hé? Daar heb ik een hekel aan. Bij wijze van antwoord blaast papa mijn grote plastic eend op. Dat wordt mijn bad voor de komende tien dagen. Oef! Er is een grote schuifdeur naar buiten. ‘Hij kruipt naar het balkon’, hoor ik… Op welke hoogte zitten wij? Ik durf niet op het balkon… Mama neemt me mee naar de rand. Brrr, die is volledig in glas….! Angstaanjagend!
Rondje Middellandse Zee
Ik hoor een luide ‘toetoet’ ‘toetoetoet’. Het schip komt in beweging. Ik hoor een meneer praten in een vreemd taaltje. ‘Dat is de kapitein’, zegt papa. We zijn vertrokken! Ik krijg een hongertje… In de buggy laat ik me meetronen doorheen het schip dat volgens mama zestien verdiepingen telt! Het aantal liften tel ik niet, het zijn er te veel. Mijn fascinatie voor liften begint hier vorm te krijgen.
Het buffetrestaurant is gigantisch! Een ober brengt ogenblikkelijk een kinderstoel. En alle mevrouwtjes lachen weer naar mij. Mama haalt eten. Ik heb superveel honger. Waarom blijft ze zo lang weg? Zie ik daar een chocoladetaart mijn richting uitkomen?
Na duimen en vingers afgelikt te hebben mag ik naar de Guppiesclub, een reuze speeltuin voor peuters! We kunnen ons hier inschrijven voor verschillende activiteiten. Kinderen vanaf vier jaar kunnen zich laten begeleiden door een ‘nanny’. Zo hebben de ouders de mogelijkheid om te ontspannen. Mama’s ogen verraden haar gedachten… 😉 O ja, denk ik, dat wordt hier de komende dagen mijn actieterrein. Reken maar van yes!
Ik lig in mijn nieuw bedje te soezen. Ik merk helemaal niet dat ik in een grote boot op de weidse zee slaap. Op tafel ligt een infokrantje met daarin alle activiteiten aan boord. Voor ik in slaap val hoor ik nog mama zeggen: ‘Bella Italia, here we come!’
Hello Cagliari!
Ik word wakker, de boot ligt stil. Waar zijn we? Ik trek me recht en ik zie iemand in de spiegel… Ik knipper met mijn ogen… Ik lach en ik zie iemand teruglachen… Zie ik nu mezelf of…? Mama haalt me uit mijn overpeinzingen en zegt dat we in Italië aangekomen zijn. In Sardinië! Na het ontbijt doorkruisen we Cagliari. Ik ben onder de indruk van de mooie omgeving. Boven de wuivende palmbomen hangt een helderblauwe hemel. Verzaligd laat ik mijn ogen langs het decor gaan: de charmante pleintjes, de fraaie gebouwen, de lome toeristen,… Tot ik me rot schrik! Een bestuurder van een voertuig toetert als een gek. Wat maakt hem zo boos? Terug bij het schip komt er een grote dolfijn in mijn richting gezwommen! Het wijze dier lijkt te zeggen: trek je maar niets aan van die herrie. Er klinkt al snel opgewekte muziek, mensen wagen zich aan een dansje. We krijgen een welkomstdrankje in de hand gedrukt, want aan boord van dit schip is het altijd feest.
Elke dag een nieuwe stad, een nieuwe ontdekking
Palermo! Een nieuwe dag, een nieuwe stad. Heerlijk om elke dag ergens anders aan te meren. Elke dag een nieuw avontuur! En vandaag presteer ik het om voor het eerst zonder hulp recht te staan. Op het plein aan de kathedraal in Palermo heb ik voor het eerst geen hand meer nodig die me recht trekt. Ik hoef ook niets meer vast te grijpen om me te rechten. Ik sta op eigen benen…! Een mijlpaal! Mama en papa doen een vreugdedansje. Ik voel dat ik nu snel mijn eerste stapjes zal zetten… Blij, vastberaden en gemotiveerd om straks met vaste tred de wereld te verkennen!
Ik ben het leven aan boord al goed gewoon. Ik leef me uit in de Guppies club, ik eet mijn buikje rond. We eten af en toe ook eens in een kleiner restaurant, daar is het veel rustiger. Er zijn heel wat zwembaden en glijbanen. Ik ga er niet in, het water is me te koud. Ik heb het liever warm. Van de lieve mevrouw die onze kajuit schoonmaakt, bijvoorbeeld. Ik vind ze heel leuk. Ze heeft twee kindjes die ze niet zo veel ziet. Van mijn dekentje maakt ze mooie figuurtjes. We stoppen haar nu en dan chocolade toe. Dat vindt ze lekker. Ze is altijd heel blij.
De grote vulkaan Vesuvius en Pompeii
Vandaag is een topdag voor papa. We zijn in Napels en gaan Pompeii bezoeken. We nemen de Circumvesuviana, een soort metrolijn die Napels met de ruimere omgeving verbindt. Ik wijs vanuit de metro naar de berg… ‘Dat is niet zomaar een berg’, zegt papa, ‘dat is een vulkaan.’ Nog steeds één van de gevaarlijkste ter wereld.
Mijn buggy dendert over de hobbelige weg. Ik gier het uit. Het mag een mirakel heten dat het ding nog vier wieltjes telt. Papa brengt me naar het Forum, de Romeinse baden, het amfitheater… In de Villa Dei Misteri zie ik prachtige muurschilderingen. Papa duidt iets aan op de grond… Een pijltje wijst het lupanar aan. Mama gniffelt. Papa heeft het over het oudste beroep ter wereld. Ik zie muurtekeningen van mensen met heel weinig kleren aan. De mensen om me heen lachen en nemen gretig foto’s… Ik begrijp het niet… Ik dacht dat ze om mij lachten, omdat ik daarnet bijna uit mijn buggy werd gekatapulteerd!
Ik rol een ander huisje binnen… Ligt daar een hond op de vloer. Ik schrik… Dat blijkt nergens voor nodig, want het betreft een hond in mozaïeksteentjes. ‘Cave Canem’, zegt papa: pas op voor de hond! Een beetje verder wijst papa naar een imposant, met zuilen omzoomd plein. Hier trainden de gladiatoren!! Wauw!
Wat hadden die Romeinen mooie en ruime woonhuizen. Ik probeer me in te beelden hoe het hier 2000 jaar geleden moet geweest zijn. Wat moeten de mensen bang zijn geweest toen de top van de berg eraf vloog… In mijn fantasie probeer ik me een vulkaanuitbarsting voor te stellen…
We zijn laat, bijna te laat… Papa duwt me vooruit. Ik zit in mijn ‘ferrari’ en we rijden snel, zeer snel… Mensen springen opzij… Ik zie de rook uit de schoorsteen van het schip kringelen… Ik hoor mama gillen: ‘we gaan de boot missen!’ We zijn net binnen als de poort dicht gaat! We hebben het gehaald!
Winkelen op z’n Italiaans
De volgende dag wil mama winkelen. We zijn op een dik uur van Rome, maar mama verkiest om in Civitavecchia te blijven. Mama gaat een schoenenwinkel binnen. De verkoopster komt op me afgestormd. ‘Oooohhh bambino’ roept ze uit. Bambino? Viggo is mijn naam, denk ik bij mezelf. Pfff! De ene sandaal na de andere wordt over mijn voeten geschoven. Ik word hier zo moe van! Veel inspraak heb ik niet… Na een eeuwigheid vinden ze dan toch hun goesting. Zo vermoeiend allemaal! Brengt iemand me dan nu naar een schommel, per favore?
En zo loopt mijn avontuur op zee ten einde. Papa en mama zijn aangenaam verrast, de reis overtreft hun verwachtingen. Ontspannen en voldaan keren we terug naar huis. In mijn bedje denk ik terug aan de kajuit. Zou de lieve mevrouw al gekeken hebben onder mijn kussentje? Hopelijk is het chocolaatje niet gesmolten.
Wil je zelf ook op cruise? Een goede match met rederij en type schip zijn cruciaal. Vraag zeker eens aan mama welke optie voor jullie het meest geschikt is.