Hoge Venen – Oostkantons
Ik had nog nooit van de Ardennen gehoord tot corona kwam aankloppen, ik wist zelfs niet waar te zoeken op Google Maps. Maar in de zomer van 2020 ben ik dus met mama en papa voor de eerste keer de andere kant van ons land gaan verkennen. Ze spreken er zelfs een andere taal! “Bonjour!” We hebben al fantastische wandelingen gemaakt, zowel in de zomer als in de winter, waarbij we telkens weer voor een nieuwe verrassing stonden: wilde dieren, groene valleien, diepe canyons, spectaculaire grotten, grote meren, klaterende watervallen,… Hieronder lees je de hoogtepunten van onze ontdekkingstocht door de Ardennen.
Forestia wildlife park
In dit dierenpark maak je kennis met everzwijnen, zwarte beren, bizons, wolven en nog veel meer wilde dieren! De wandeling doorheen het natuurpark is 5 km lang. De fraaie informatieborden geven een woordje uitleg over elke diersoort en waar ter wereld hun originele habitat zich bevindt. Aangezien het park zo groot is, hebben de dieren heel veel plaats en leven ze in een fantastisch decor. Het pad kronkelt tussen de bomen door en als we aan het meer komen, zie ik er enorme vissen in zwemmen. “Pootje baden?” hoor ik papa vragen. Laat mij maar lekker stenen gooien. Als het traject ten einde loopt ben ik voldaan. Aan de ingang/uitgang word ik met een heerlijk ijsje getrakteerd.
Vallei van de Hoëgne
We naderen de vallei. Ik zit vol spanning. Voor we aan de parking komen, moet mama door de rivier rijden met de auto. Ik zie de wielen door het water glijden maar gelukkig krijg ik geen natte voeten. Het ziet er hier al heel mooi uit. Ik ben er klaar voor mama! Oh ja, mijn bergschoenen niet vergeten aan te doen. Ik kan niet wachten! Aan het bruggetje begint onze wandeling. We gaan de rivier volgen, de Hoëgne dus. Ik moet de blauwe/witte kruisjes volgen. Het zal een 10 kilometer spannende tocht worden. Na een paar honderd meters zie ik al de eerste houten brug over het water… Vanaf dan begint het pas echt. Ondertussen heb ik al mijn houten stok gevonden, mijn metgezel tijdens mijn tocht. De houten bruggetjes lossen elkaar af in sneltempo en ik klim over rotsen en dikke boomwortels gestaag omhoog. Langs de rivier kan ik heerlijk op de grote rotsen picknicken of op de vele boomstammen die ik onderweg tegenkom. Mama stopt vaak om foto’s te nemen maar ik kan niet lang stilstaan. Kom aan, volg mij! Als we in de helft zijn, hebben we al 200 meter geklommen. Op de terugweg zijn de wandelpaden breder en is het terug naar beneden. Na de tocht kunnen we nog iets drinken aan de chalet en kan ik me uitleven in de nieuwe houten boomhutten. Een echt zalig bosparadijs met avontuurlijke obstakels!
Natuurreservaat Furfooz
Als we de auto parkeren, valt mijn oog onmiddellijk op de houten chalet. “Het lijkt hier Amerika wel” hoor ik mama zeggen, naar de chalet wijzend aan de ingang. We betalen vier euro toegang per persoon (voor mij is het nog gratis) en krijgen een plan van het gebied. De wandeling is maar vier kilometer maar het is wel naar omhoog. Eerst komen we een Romeins badhuis tegen: vanbuiten maakt het maar een vervallen indruk, maar vanbinnen is het kleurrijk. Ik beeld me in hoe de Romeinen in bad zaten en naar buiten keken… Daarna stappen we door een grot naar beneden en hebben we een geweldig zicht over de vallei! Net op dat moment zie ik een trein voorbij denderen langs de rivier. Wauw! Tijdens de tocht ontdekken we verschillende grotten. “Lang geleden sliepen de mensen nog in die grotten,” zegt papa. In sommige grotten kan ik diep doordringen, maar zelfs met het licht van mama’s GSM vind ik dit echt akelig. Brrr! Sommige grotten zijn praktisch overwoekerd met varens en andere tropische vegetatie. Ik wandel gezwind verder langs hoge rotswanden en kalkrotsen. Als we helemaal beneden zijn en ik het padje langs de Lesse volg kom ik plots aan een zeer mooi terras. Het café is helaas gesloten wegens corona maar de boterhammen smaken hier heerlijk. Af en toe zie ik een eenzame kayaker langs peddelen. Heerlijk zen hier! De tocht gaat verder door de bossen terug tot aan de parking. Wauw ik heb mooie vergezichten gezien, spectaculaire grotten, groene vegetatie met als gezellig hoogtepunt het zalige terras aan de Lesse.
De canyon van Trôs-Maret
Mama had me al goed warm gemaakt voor deze wandeling. Een echte bergwandeling met ruige, wilde natuur! Wohow! Een beetje zoals Canada, zegt mama… Ik ben er klaar voor! Bergschoenen check! Wandelstok check! Picknick check! Eerst volg ik een dalend pad naar de vallei. Ik klim over wortels, stenen en boomstammen. Als ik de houten brug oversteek, gaat de tocht verder bergopwaarts langs de beek. Het traject is hier uitdagend en ik moet uitkijken waar ik mijn voeten zet. Ik kan gelukkig de stalen leuning grijpen om mijn evenwicht te bewaren. Ik moet soms kleine watervalletjes overspringen. Op een bepaald moment sijpelt het water langs de rotsen en voel ik de koele spetters in mijn nek… brrr koud! Gelukkig schijnt de zon vandaag! Het laatste gedeelte van de wandeling loopt door het bos onder hoge bomen en sappige groene weilanden. Ik zie grote bosmieren op het wandelpad op weg naar hun hoge mierenheuvels. Deze wandeling is werkelijk geweldig! Het lijkt hier wel een andere planeet.
‘Rund um das meer’ Butchenbach
Deze wandeling is ruim 10 km. De zon twinkelt vandaag in het meer. Yes! Ik heb er zin in! Ik wandel eerst richting stuwdam waar we het meer kunnen oversteken. Aan de ene kant zie je het meer, aan de andere kant een grote elektriciteitscentrale. Ik wandel verder al kronkelend doorheen bossen langs het meer. Het zicht wordt almaar spectaculairder. Op de talrijke vlonderpaden kan ik de moerassen en weilanden bewonderen. Het meer heeft ook vele kleine inhammen waar je op de stenen in het water kan lopen. Hier loopt het even mis. Kleine aarzeling, gewichtsverlies en pats het ondiepe water in. Het is verdorie koud maar gelukkig haalt mama de reservekledij uit haar rugzak. “Vanaf nu zal ik voorzichtig zijn,” zeg ik aarzelend. Uiteindelijk kom ik op een groot kiezelstrand terecht. Even van mijn drinkbus nippen en genieten van dit mooie decor! Deze wandeling is echt meer dan de moeite! Een panoramisch zicht op het meer is gegarandeerd.
Waterval van Bayehon
Mama parkeert onze auto in Longfaye en vanaf de watermolen begint de tocht. We volgen de rode rechthoekjes, zo een 9 km… Eerst gaat het padje door een vallei en volgen we de rivier. Het klateren van de rivier is echt rustgevend. Het padje wordt steiler en steiler tot we op de top aankomen. Hé, hoor ik nu een waterval kletteren? Ik kijk naar beneden en ik zie daar een grote bassin en een prachtige waterval. Als het nu zomer zou zijn, zou ik hierin kunnen zwemmen… Maar euh, hoe geraak ik naar beneden mama? De afdaling ziet er zeer steil en rotsachtig uit. Ik twijfel eerst maar de drang naar de waterval wint uiteindelijk. Ik schuif op mijn hurkjes, klauterend over de rotsen langzaam naar beneden. Wow, het is prachtig hier. De waterval is 9 meter hoog. De zon die schittert in het water maakt het plaatje af.
