We vliegen naar Miami
Ik zit door het venster van de auto te turen. We rijden naar Düsseldorf. Mama had me al van lang tevoren warm gemaakt voor mijn eerste intercontinentale vlucht. Hoe dichter we de luchthaven naderen hoe sterker de spanning dan ook stijgt.
Ik ben twee jaar en een half en heb mijn eerste “gouden document” op zak: mijn reispas. “Het tweede zal jouw rijbewijs zijn,” lacht mama, maar dat is nog niet voor onmiddellijk…
De vliegreis vind ik fantastisch. Ik laat me verwennen door de vriendelijke dames hier. “Fruitsap, alstublieft?” “Orangensaft,” klinkt het verbeterend, waarop ik op mijn wenken bediend word.
Bij aankomst zie ik lange rijen… Ik trek me vooruit met mijn Trunki. Een grote meneer wijst ons een andere rij aan, aanzienlijk minder lang… Jeuj! Ik leef me uit met mijn Trunki. Mama’s vinger gaat omhoog, maar die mensen in hun blauwe pakjes vinden het blijkbaar niet erg. Als ik mijn stempel krijg in mijn pas, lacht de meneer en stelt een vraag aan papa. Papa herhaalt de vraag nog eens in het Nederlands. ‘Wat komen we hier doen?’ Huh… rondrijden met een nieuwe auto en speeltuinen testen, denk ik bij mezelf… Wat voor een rare vraag is dat?
Ik zet me schrap in mijn nieuwe kinderstoel. Ik heb veel plaats… Het lijkt alsof ik nog een kleinere dwerg ben in dit reuzenland. Wat ik dan zie als we de parkeergarage uitrijden, overtreft mijn stoutste dromen! Links en rechts rijden grote auto’s ons voorbij… Hoe breed is die autostrade wel? Op een bepaald moment rijden we onder een andere autostrade door. Wauw! Ik zie steeds hogere appartementen… Ik ben echt in reuzenland!
We rijden traag over Ocean’s Drive. Mama zit gek te doen in de auto. “Welcome to Mie-A-Mie,” zingt ze lachend! Ik zie mensen met wieltjes onder hun voeten, fietsers, auto’s zonder dak, politie, … Sommige strandgangers hebben weinig om het lijf… Misschien hebben ze in Miami geen kledingwinkels. Het is hier gezellig druk. Als we ’s avonds over het strand wandelen bewonder ik de heel hoge sierlijke palmbomen… Het strand is bezaaid met kleurrijke cabines en stoere mannen op uitkijk… Zouden ze met hun verrekijker wel eens een haai spotten?
Ik ben zeer moe als ik ’s avonds in mijn grote bed mag slapen. Ik val snel in slaap, maar een paar uur later word ik al weer wakker. Het is nog donker. Ik vraag aan mama of we al moeten opstaan… Ik hoor een duidelijke “nee”. Zal me maar koest houden. Ik val snel terug in slaap.
Een supermarkt is een hele belevenis
Vandaag betreed ik de grootste winkel die ik ooit gezien heb. De Walmart, het walhalla voor de prijsbewuste consument. Ik zie mensen die met elektrische wagentjes doorheen de supermarkt rijden. Ik dacht dat dit enkel op de kermis kon… Wauw, Amerika is écht het land van de onbegrensde mogelijkheden… Mama vraagt welke yoghurt ik wil? Ik voel me duizelen als ik alle verschillende soorten zie staan. Een muur van yoghurt daagt me uit een keuze te maken. Ik slik. Dan slaakt mama een overwinningskreet als ze de yoghurt met M&M’s ziet staan… De keuze is gemaakt! Toen ik nog in mama’s buik zat wanneer ze vijf weken door Noord-Amerika trok heeft ze er kilo’s van gegeten. Mama lacht en zegt dat ik van geluk mag spreken dat ik niet als een M&M ter wereld ben gekomen…
Raketten, marsmannetjes en aliens
Vandaag ga ik echte raketten zien. Mijn eerste gesproken woord na “mama” en “papa” was “aarde”. Bij mijn geboorte keek mama naar me alsof ik uit de ruimte kwam. Dus hier sta ik dan, als een marsmannetje, op de grootste Amerikaanse lanceerbasis. Er worden filmpjes van raketlanceringen afgespeeld. En natuurlijk kunnen we ook de echte raketten bewonderen. Ik weet niet goed waarom, maar de Pathfinder vind ik zeer fascinerend. Kom ik misschien toch van Mars? Kwam ik in dit tuig naar Aarde? Papa wenst ook de tour te boeken achter de schermen. De bus voert ons naar de raketlanceerbasis. We kunnen een kijkje nemen in de controlekamer. Ik kan niet van de knopjes blijven. Er wordt afgeteld. “Five, four, three, two, one…!” Ik word in mijn stoel gedrukt en klem mijn tanden stevig op elkaar. Ik tril als een rietje. Mijn hoofd schudt van links naar rechts. In mijn buik fladderen vreemde vlinders en de adem stokt in mijn keel. Ik heb een licht gevoel in mijn hoofd en het wordt zwart voor mijn ogen. Na een tijdje voel ik me plots licht worden, ik lijk wel een pluimpje. Buiten door het kleine raam is het inktzwart. Een onmetelijke leegte. Waar ben ik? Onder mij licht een blauwe bol op. Wauw! Ik hoor een stem klinken. “Viggo!” “VIGGO!” Met een schok draai ik me om. Tot mijn ontsteltenis zie een monsterlijk gezicht. Is dat nu een “alien”? Het is mama. We moeten vertrekken.
Een stukje Spanje in Florida
We rijden richting St. Augustine, de oudste Spaanse nederzetting in de VS, volgens papa. Pretparken slaan we over. We komen wel eens terug als ik iets ouder ben… We bezoeken nu vooral de minder drukke plaatsen in Florida. Het oude gedeelte van St. Augustine lijkt wel een openluchtmuseum. We kuieren er wat rond en ademen de aparte sfeer in. Een koets met vreemd geklede mannen rijdt voorbij. Na mijn lancering in de ruimte heb ik wel een sapje verdient, toch? Daar is gelukkig een bar.
Natuurparken en wildlife
Wat later in het Ocala National Forest zie ik een waarschuwingsbord met daarop een krokodil afgebeeld. Oppassen geblazen hier! Je kan met een bootje varen, kajakken en mooie wandelingen maken. Mama heeft de buggy mee, maar ik wil zelf zoveel mogelijk wandelen en ontdekken. De paadjes kronkelen zich als levenloze slangen doorheen het prachtige natuurgebied.
Ik zie iets dat lijkt op een walvis. Of is het een dikke dolfijn…? “Dat zijn manatees, ofwel zeekoeien”, zegt mama. Ik hoor mama zeggen dat tijdens bepaalde periodes in het jaar gezwommen en gesnorkeld kan worden tussen deze dieren. Crystal River heet de plaats waar we nu zijn. We leren hier nog andere inheemse diersoorten kennen in het Homasassa Springs Wildlife Park. Daar trek ik grote ogen, want ik zie niet alleen kraanvogels en een speciaal soort wolf. Ik maak ook kennis met de lynx, de zwarte beer en de gevreesde krokodillen. Ik zie net dezelfde krokodil als op het waarschuwingsbord. Brrr, see ya later alligator!
Eilanden en de Everglades
Vandaag gaan we eindelijk eens naar een strand. En wat voor één! We rijden over een lange brug naar Sanibel eiland, ook wel het schelpeneiland genoemd. Hoogtepunt is het JN Ding Darling Wildlife Park waar we mogen doorrijden. Met een slakkengangetje rijden we door het park en stoppen we regelmatig voor foto’s en kleine wandelingen. Ik vind het hier prachtig. De stranden zijn hier waanzinnig mooi! “Mag ik de schelpjes mee naar huis nemen, mama?” Naar verluidt hoor je als je een schelp aan je oor houdt, het geluid van een opstijgende raket. Maar de schelpen die ik aan mijn oor houd blijken kapot.
De volgende dag zoeven we door Everglades NP in een boot met propellers die enorm veel lawaai maken. Hier zit het vol krokodillen! Weer oppassen, dus! “Niet te snel, dat ik niet in het water val hé!,” roep ik vol spanning. De stuurman hoort me natuurlijk niet. Ik hoop op het beste en bereid me voor op het slechtste. ’ s Avonds laat komen we in één stuk toe op één van de eilanden van de Keys. De volgende dag zal blijken in welk paradijs we beland zijn…
Ik hang zalig in mijn hangmat. De zon brandt op mijn huid en het is broeiend warm…
Key West the best
De ideale afsluiter van de rondreis is Key West. De rit over de bruggen met enkel het zicht op zee is geweldig. Ik blijf maar turen uit mijn venstertje. De sfeer op Key West is gewoon fantastisch. Op Mallory Square treffen we er elke avond kunstenaars, straatartiesten en muzikanten. De zonsondergang is er magisch… Als de zon hier ondergaat, komt ze aan de andere kant van de wereld op… Dat wordt hier gevierd. Elke avond een feestje? Blijven we hier nog een tijdje, mama?
In Florida zijn de afstanden nooit zeer lang. Wil je ook genieten van de mooie natuurparken, de stranden en het heerlijke weer? Laat je alvast inspireren door de rondreizen van Connections op www.connections.be