We naderen de grens met Kroatië. Plots hoor ik luide sirenes en een politiewagen die ons rakelings voorbij scheurt. Wauw, achtervolgen ze een boef? Oh nee, ze doen teken naar mama dat we moeten stoppen. Ik vrees dat ze te snel rijdt, ze wil zo snel mogelijk in het volgende natuurpark aankomen. Ze vloekt dat het knettert.
Er volgt een discussie. Ze moet uitstappen. Ik zie haar in de politiecombi verdwijnen. “Papa, moet mama naar de gevangenis?” Papa zegt niks. Hij is duidelijk niet blij.
Ze blijft lang weg. Uiteindelijk komt ze terug naar de auto. “We zijn 150 euro lichter.” Ze is blijkbaar een “wegenvignet” vergeten kopen. Papa zegt dat hij klacht zal indienen bij onze reisagent. 😉 Mama grinnikt en scheurt de weg weer op! “Je mag hier maar 120” sneert papa en hij slaakt een diepe zucht.
Plitvice National Park
Vandaag ga ik een van de mooiste nationale parken van Kroatië bezoeken. Het is een groot park dus om zeker te zijn nemen we de buggy mee. Met onze picknick in de rugzak, zijn we klaar voor een dagje puur natuur.
Ik heb nog nooit zoveel watervallen gezien. De houten paadjes worden afgewisseld met kronkelende aardeweggetjes. Ik hou ervan om zelf te wandelen. Die smaragdgroene en helderblauwe meertjes fonkelen in de zon. Een lust voor het oog! Je moet hier minimum een dagje voor uittrekken om het in volle glorie te bewonderen.
Romeinse resten in Split
We overnachten een paar nachten bij een lieve dame in haar B&B in Trogir. Ze overlaadt me met aandacht en hoewel er elke avond een vast driegangenmenu is, krijg ik steevast een ijsje als dessert. We hebben een prachtige kamer met zicht op zee en een balkon. Het is hier zeer warm ik mag laat opblijven. We komen traag op gang en ’s avonds eten we laat. Ik leef echt op een zuiders ritme, zoals mama dat zegt. Waarom kan dat bij ons niet? Niet te veel vragen stellen, genieten maar, denk ik bij mezelf. Het oude centrum van Trogir ligt op een schiereiland. Een doolhof van kleine straatjes brengt ons naar de hoofdboulevard met zijn palmbomen en vele restaurants. Ik leef me uit in de speeltuin terwijl papa zich vergaapt aan de oude gebouwen en mama lustig foto’s neemt.
Split is een architecturale parel! Papa is hier weer in zijn nopjes. Vooral het Diocletian’s paleis trekt mijn aandacht. Het centrale plein is machtig en het mausoleum prachtig. Ik zie veel mooie gebouwen en vraag me af wie ze heeft gebouwd. “Hoe oud is dit hier allemaal, papa?”
Islandhopping
Vanaf Split kan je verschillende eilanden per boot verkennen. Je kan zelfs een weekje gaan rondvaren en elke dag op een ander eilandje aanmeren… Maar even terug naar deze reis. We staan dus aan te schuiven om in te schepen naar het eiland Brac. Kan de auto echt mee aan boord? Ik zie een meneer die tekens doet om aan te schuiven. Wauw, we mogen echt op de boot rijden! “Gaat die boot niet zinken, mama?” Er rijdt zelfs nog een vrachtwagen op!
De kleine baaitjes en strandjes op Brac zijn magisch mooi! Sommige dorpen zien er echt verlaten uit maar ’s avonds komt het hier tot leven. We verkennen het eiland. In ‘Bol’ kan je gaan kayakken, vind je grote uitgestrekte stranden en veel restaurants. Hier verveel je je vast geen moment. In de late namiddag laten we ons aan de andere kant van het eiland terug overzetten. De kustlijn terug naar de B&B is ronduit prachtig. Ik zie bergen tot aan de zee.
Mostar
Dit stond oorspronkelijk niet op onze planning, maar door de hitte van de laatste dagen zijn we wat lui en loom geworden. Mama kan dat niet lang volhouden. De drang naar wat spanning en actie is groot. Een land binnenrijden dat niet zo lang geleden nog oorlogsgebied was, doet ons hart alvast wat sneller slaan.
Onderweg stoppen we nog even aan een prachtig meer, Modro Jezero. Ik kijk in een zeer diep zinkgat naar een helder blauwgroen meer. Uniek! We wandelen wat rond en vervolgen onze weg richting Mostar. We komen de stad binnengereden. Papa wijst naar de gaten in verschillende gebouwen. Het moet er hier hevig aan toe gegaan zijn. “Nu vechten ze niet meer hé papa?”
Papa wil de “befaamde” brug zien. Een brug die twee verschillende “werelden” met elkaar verbindt: de katholieke en de islamitische. De brug is tijdens de oorlog volledig verwoest. In het oude gedeelte van de stad zie ik mensen met lange zwarte gewaden. Ik zie hoge torentjes in de blauwe lucht prijken. Ze hebben hier geen kerken maar moskeeën. Om zo’n moskee te betreden, moeten je voeten proper zijn. Ik zie mensen buiten hun voeten wassen aan een speciale fontein. Ook hun handen en gezicht krijgen een wasbeurt. Ik hoor vreemde geluiden, een soort klaagzang. Als ik even naar binnen gluur, zie ik mensen op hun knieën zitten met hun hoofd naar beneden… wat een vreemde wereld hier. Van al deze indrukken heb ik dorst gekregen! De terrasjes zien er ook anders uit, maar zijn best gezellig. Veel tapijten, lampjes en mannen die bellen blazen in een soort bokaal. Maakt zo’n vreemd gorgelend geluid. Ik zie ook kleine wolkjes rook uit hun mond kringelen… Ik kan er niet aan doen, ik blijf ze maar aanstaren. Hoe doen die dat toch? Ik zie geen andere mama’s op het terras zitten. Zijn hier wel mama’s? Dit is tot nog toe de meest bevreemdende dag geweest van mijn leven!
Istrië
We sluiten de vakantie af in Istrië. Het amfitheater in Pula blijkt nog zeer intact te zijn. Het pittoreske stadje heeft een zeer hoge aaibaarheidsfactor. We genieten van de laatste zonnestralen en van het ijsje van de dag. Ik ga het hier echt missen…
Rondtrekken per huurwagen, hoppen van eiland naar eiland, prachtige natuur aanschouwen? Het kan allemaal in Kroatië. Voor elk wat wils.